நாம் அந்த அலுவலகத்தில்
ஒன்றாகப் பணியாற்றினோம்
உனக்கு உள்ளிருந்து தட்டச்சிடும் பணி
எனக்குப் பணி ஊர் வீதி அலைதல்
காலையில்
அனைவரும் அலுவலகத்தில் கூடுவோம்
நான் என் பையைத் தோள்மாட்டுவேன்
நீ உன் தாள்களை எந்திரமேற்றுவாய்
என் கால்கள்
வீதியை அளந்து நகர
உன் விரல்கள்
எழுத்துருக்களை மிதிக்கும்
அச்சானவற்றைக் கொண்டுபோவேன்
அச்சாகவேண்டியவற்றைக் கொணர்ந்து தருவேன்
யாருமில்லாத தனிமையில்
நாம் அங்கே இருக்கும் தினங்களும் வந்தது
நீ என்னைக் கேட்டாய்
நான் தலைகவிழ்ந்து
என் பிய்ந்த செருப்பையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்
பிறகு
நான் ஐஸ்விற்பவனாகி
என் பனிப்பெட்டியை
மிதிவண்டியில் கட்டிச் செல்பவன் ஆனேன்
என் பணிக்கூடத்தில்
ஐஸ்வார்க்கும் பெண்ணை
நான் தனிமையில் சந்திப்பதே இல்லை.
ஒரு நல்ல அழகான அழுத்தமான க(வி)தை!
ReplyDelete//நான் தலைகவிழ்ந்து
ReplyDeleteஎன் பிய்ந்த செருப்பையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்//
மனதைத் தொட்ட வசீகரக் கவிதை.
பிரிவின் மடி கனமான கவிதை.
ReplyDeleteபடிமங்களோடு கூடிய தொடர்களை அமைக்க முடியவில்லையே என்பதல்ல, மகுடேசுவரன் போல் எளிய தொடர்களை உறவாடவிட்டு உணர்நிலைகளை உருவாக்க முடியவில்லையே என்பதுதான் என் ஏக்கம்.
ReplyDeleteTouching touching!
ரவிக்குமார், வெண்புரவி, இராஜராஜேஸ்வரி ! நன்றிகள்.
ReplyDeleteஅண்ணாச்சி ! படிமங்கள் எனக்கு அதிகக் களைப்பூட்டுகின்றன. உலகில் மிகவும் அருமையானது தண்ணீர்தான். ஆனால், அதுவோ எத்துணை எளிமையானது ! வலைப்பூவில் நான் எழுதும் கவிதைகளுக்கு இதுவே நான் வகுத்துக்கொண்ட இலக்கணம். பாராட்டுக்கு நன்றிகள் !