திரு. மாடசாமி துரையூருக்குப் பயணமாகிறார்

(இந்தக் கவிதை 1997-இல் ஆனந்த விகடனில் வெளிவந்தது. இக்கவிதை வெளியான சந்தர்ப்பத்தில் விமர்சகர்களாலும் எளிய வாசகராலும் அதிகம் எடுத்தாளப்பட்டுப் பேசப்பட்டது. அப்போது V-Four Exports என்கிற நிறுவனத்தில் பணியாற்றிய என் நண்பன் ஜெகன் வாரத்திற்கு இரண்டு மூன்று முறை என்னைத் தொலைபேசியில் பிடித்து ‘சார்... ரொம்ப டென்சனாயிருக்கேன். அந்தத் துரையூர்ப் பயணம் கவிதையைக் கொஞ்சம் சொல்லுங்க... ப்ளீஸ்’ என்று கெஞ்சுவான். நானும் உரிய ஏற்ற இறக்கங்களோடு சொல்வேன். நான் சொல்லும்போது தொலைபேசியை ஸ்பீக்கரில் வைத்துவிடுவான். கவிதையைக் கேட்டுப் பனியன் நிறுவனமே கெக்கே..பிக்கே என்று சிரிப்பதை நான் கேட்க வைப்பான்.

அவனுக்குச் சொல்லிச் சொல்லியே இத்தனை வருடங்கள் கழிந்த பிறகும் இக்கவிதை என் நினைவுத் தகட்டில் பசுமையாய் அமர்ந்துவிட்டது. சென்னையைப் பூர்வீகமாகக் கொண்ட ஜெகன் இப்பொழுது எங்கிருக்கிறான் எனத் தெரியவில்லை. ஒருவேளை அவனையும் திருப்பூர் திருப்பி அனுப்பியிருக்கக் கூடும். மத்திய அரசு அலுவலகம் ஒன்றில் அதன் உதவி இயக்குநரை இந்தக் கவிதையின் பாதிப்பால் தனக்குக் கோபம் பொங்கிய தருணமொன்றில் ‘சார். கொஞ்சம் மூடீட்டு இருக்கீங்களா..?’ என்று காய்ந்துவிட்டான். அதற்காக அந்த அலுவலகத்திற்குள் அவன் நுழையாமல் பார்த்துக்கொள்ளும்படி அவனுடைய முதலாளியை அந்த அலுவலகம் கேட்டுக்கொண்டது.

என்னுடைய ‘அண்மை’ என்னும் கவிதைத் தொகுப்பில் இக்கவிதை இடம்பெற்றிருக்கிறது. அத்தொகுப்புக்கு முன்னுரை எழுதிய கவிஞர். ஞானக்கூத்தன் தன் உரை முழுக்கவே இக்கவிதையைப் பற்றியே பேசியிருந்தார். )

தொரையூருக்கு எம்புட்டு ?

தொண்ணூறு பைசா டிக்கெட்டு.

ஒத்த ரூவா வாங்கீட்டு

டிக்கெட்டு குடுத்தான் கண்ரைட்டு.

பேசாம போய்ட்டான் அங்கிட்டு.

திரும்பி வந்து கண்ரைட்டு

சில்லறைப் பாக்கி தருவான்ட்டு

நானும் இருந்தேன் கம்முன்ட்டு.

வரவேயில்ல இங்கிட்டு.

‘என்றா எழவாப் போச்சு’ன்ட்டு

கோவம் வந்துது எகிறீட்டு.

கழுத்துல துண்டப் போட்டு

‘எடுறா பத்துப் பைசா’ன்ட்டு

கேக்கலாம்னுருந்தேன் கறுவீட்டு.

ஆனா அதுக்குள்ள முந்தீட்டு

தொரையூர் ஸ்டாப்பிங் வந்திட்டு.

‘சட்னா எறங்க்யா... எறங்கு’ன்ட்டு

கத்துனாம் பாரு கண்ரைட்டு.

எறங்கிக்கிட்டேன் மூடீட்டு.