நவீன கவிதையில் திருக்குறள் - வான்சிறப்பு

வான்சிறப்பு

வானம் வள்ளல் என்பதால் வழங்கவில்லை

நாம் அதன் பிள்ளைகள் என்பதால்

பெற்றுக்கொள்கிறோம்

உணவை ஆக்கி உணவும் ஆகும் மழையே !

நீ உயிரை ஆக்கி

உதிரத்தை ஊட்டும் எம் தாயே !

பசிப்பிணி கண்டு

புதுவழிகாணப் புறப்படுவோம் எனத்தானே

நீ பொய்த்துப்போகிறாய் !

எமக்கு ஏர்செய்யத் தெரியும்

மழையே உனக்கு மட்டுமே

நீர் செய்யத் தெரியும்

பெய்து கெடுப்பாய்

பெய்யாமலும் கெடுப்பாய்

கொடுத்துக் கெடுத்தது போதும் என்றா

கெடுத்துக் கொடுக்கிறாய் ?

புல்லிதழ் ஒரு துளி மழையால் துளிர்த்ததென்றால்

மண்ணுயிர்கள் மீது

எத்தனை மாக்கடல்கள் பொழிந்திருக்கும் !

முகில் வற்றும்போது கடல் வற்றும்

கடல் வற்றும் அன்றே

நம் காலம் முற்றும்

உழவுச் சேற்றில்

மிதிபடவே விரும்பும் உன்னை

வழிபடும் தகுதி எமக்குண்டா ?

நீ வானிலிருந்து வந்துகொண்டிருப்பது

எல்லாரும் ஏய்த்துச் சென்ற எம்மை

ஏய்க்க மனமில்லாமல்தானே !

புகைப்போக்கி பொத்துக்கொண்டிருந்தாலும்

பகைப்போக்கில் செல்லாத பண்புருவே

பணிந்தோம் யாம் !