நவீன கவிதையில் திருக்குறள்

நண்பர்களே ! தற்சமயம் நான் திருக்குறளை நவீன கவிதையில் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன். அதற்கு முதன்மையான காரணம் புதுக்கவிதையில் நீதி போதிக்கும் கவிதைகள் முற்றாகவே இல்லை என்பதாகும். எல்லாக் கீழ்மைகளும் எல்லா மட்டத்திலும் மிகுந்து பெருகிவிட்ட இந்தக் காலத்திற்கு உடனடித் தேவை பழுத்த நீதி நூல்களே. நீதிகளையும் அறத்தையும் போதிப்பதற்குப் போதிய தகுதியுடைய கவிவாணர்களும் இல்லைதான். மேலும் அது அளப்பரிய உழைப்பைக் கோரும் பெரு முயற்சியும் கூட. உரைநடை எழுத்தாளர்கள் இதிகாசங்களையும் புராண பாத்திரங்களையும் தம் வழியில் மறுபடைப்புச் செய்து உலவ விடுவதைப் போல செய்யுள் இலக்கியங்களையும் மறு ஆக்கம் செய்ய வேண்டும் என்ற தாகம் என் உள்ளத்தை அரித்தது. ஆகவே, முனைந்து இச்செயலில் இறங்கிவிட்டேன்.

ஒவ்வொரு அதிகாரத்தையும் அதன் பாடுபொருள் பிசகாமல் எடுத்துக்கொண்டு, அதிலுள்ள ஒவ்வொரு குறளையும் அதன் சாரம் கெடாமல் - ஒவ்வொரு குறளிலும் குருதியாக ஓடும் சாற்றைச் சிறிதளவேனும் வடித்து இறக்கி எழுதிவருகிறேன். குறள் வெண்பாக்களைப் போலவே இக்கவிதைகளையும் சொற்சிக்கனமாகக் குறுகத் தரித்திருக்கிறேன்.

வள்ளுவர் இயற்றிய குறள்களின் தெய்வீக நறுமணம் தணியாமல் இருப்பதற்காக அக்குறள்களின் தொனி/ஓர் அரிய சொல்/சொற்றொடர்/இணையான பொருள் வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். குறள்களில் சில இக்காலத்திற்கு ஒவ்வாத பொருள்கொண்டிருக்குமானால் அவற்றின் எதிர்த் திசையில் என் கவிதைகளை அமைப்பேன். தமிழ் அன்பர்கள் எனக்குத் தரும் ஊக்கத்தால் மட்டுமே இவ்வரிய ஆக்கத்தை என்னால் சோர்வுறாமல் முடிக்க முடியும்.

நான் இதை எவ்வாறு எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன் என்பதை முழுமையாக என்னால் விளக்கிவிட முடியாது. அதனால், எடுத்துக்காட்டாக ஓர் அதிகாரத்தில் நான் ஆக்கிய கவிதைகளை உங்கள் முன்வைக்கிறேன். எடுத்தவுடனே, அறம்பாடவேண்டாம் என்பதால் இன்பத்துப்பாலில் உள்ள முதல் அதிகாரமான ‘தகையணங்குறுத்தல்’ என்ற அதிகாரத்தின்படி நான் எழுதிய பத்து ‘நவீன குறள்களை’ அன்பர்கள் வாசிப்பதற்காகக் கீழே தந்திருக்கிறேன்.

தகையணங்குறுத்தல்’ என்றால் ‘அணங்கின் தகைமையை வியத்தல்’ என்று அர்த்தம். அதாவது பெண்ணழகை வர்ணித்துப் பேசுதல்.

தகையணங்குறுத்தல்

பெண்ணுருக்கொண்டு கண்விழுந்தாள் அவள்

வண்ணத்திற்கும் வனப்பிற்கும் முன்

வானத்தையும் வையத்தையும் வை

உன்பார்வையின் தாக்குதல்கள் பேரரசின் வல்லாயுதங்கள்

கையளவு வெடிமருந்துடன் எதிர்கொள்ளும் நான்

சிறுபுரட்சிக்குழுவின் எஞ்சிய வீரன்

என்னைக் கொல்லும் எமன் உன் கண்ணுக்குள்

என் நெஞ்சுக்கூட்டில் உயிராகத் துடிக்கிறது

அவன் இரை

கண்டதும் வீழ்த்தும் கண்கள் உனக்கு

இனி என்றென்றும் எழமுடியாத எனக்கு

இது வரலாற்று வீழ்ச்சி

வதம்செய்து கொல்வதில் ஏவுகணையின் கண்கள்

இதம்செய்து தணிப்பதில் பூமழையின் கண்கள்

பார்வையில் எத்தனை பயங்கரம்

புருவத்தை நெறிக்காமலிரு

கற்கண்டுகளாய் நொறுங்குகின்றன

என் இறுதி நம்பிக்கைகள்

உன் இடைமேல் துகிலின் அருமை முன்னம்

என் நிலையும் நேரும்

எத்துணை இழிவு !

சொல்வென்று மல்வென்று வில்வென்றென்ன

உன்பாதம் காண

முதுகு வளைந்து அடிபணிந்தேன்

ஞானத்தினால் தோன்றும் மோனத்தைத் தெரியும்

தெரியுமா

அவள் நாணத்தினால் தோன்றும் ஊனத்தை

பனையும் கமுகும் தலைக்கேறித் தணியும் கள்சொரியும்

பாடைவரை கூடவரும் போதைதரும்

பனிநீர்கோத்த இதழாள் உதிர்த்த கள்