பாலை

ஏனோ இன்று

மங்கா நினைவுகளும் கொஞ்சம் ரத்தமும்

வெதுவெதுப்பாய்க் கசிகின்றன

தோளருகில் நின்று நீ கொஞ்சியவை

புண்ணோடிருக்கும் என் காதுகளில்

அடர்ந்த சீழாய்க் குமிழியிடுகின்றன

துருவேறிய ஆணிகளைப்போல்

அவ்வப்போது தோன்றுவதுண்டு

கூந்தலைக் கோதி நின்ற என் விரல்கள்

கருஞ்சாயமிடப்பட்ட என் முடிக்கற்றைகள்

ரகசியமாக உதிர்ந்துகொண்டிருப்பது

எனக்குத் தெரிகிறது

என் சொர்க்கங்களின் வரைபடப் பாதைகளாக

உன் மார்புகளின் மீது

புடைத்துப் பரவியிருந்த அந்தப் பச்சை நரம்புகள்

உனக்கும் அங்கே

இற்று நைந்திருக்கலாம்